คีย์บอร์ดกดแป้นถอยหลังไม่ได้ คอมพิวเตอร์ที่ท่านซื้อไปจากบริษัทนั้น ทางบริษัทจะมีสัญญาบริการฟรีให้ท่าน เป็นเวลาหนึ่งปีเต็มนะครับ แต่การบริการฟรีนั้นมีลูกค้าของเราบางคนยังไม่เข้าใจความหมายของมันก็มี เพราะเคยมีเรื่องราวมาถึงบริษัทก็บ่อยไป ไม่ว่าท่านจะซื้อเครื่องจากบริษัทโดยตรง หรือซื้อจากเซลส์แมนที่นำไปเสนอขายให้ท่าน ความหมายของคำว่าบริการฟรีหนึ่งปีนั้นมีความหมายเหมือนกัน งานไอทีก็อย่างนี้แหล่ะ คนขายสัญญาลูกค้าว่าสินค้าจะทำงานได้ครอบจักรวาล พอทำไม่ได้หรือเสียขึ้นมา คนทำงานหลังบ้านโดนทุกที ส่วนเซลส์แมนน่ะหรือ หึหึ หายไปแล้ว ไม่มีโดนด่ากับเขาด้วยสักคำ
ที่บริษัทบอกว่าบริการฟรีนั้นมันไม่ได้ครอบคลุมไป ถึงการเปลี่ยนชิ้นส่วนอะไหล่ต่าง ๆ ด้วยนะครับ เพราะช่างของเราเคยมีเรื่องกับลูกค้ามาแล้ว มีลูกค้าของเราบางราย ทำคีย์บอร์ดตกจากโต๊ะ มีอะไหล่และชิ้นส่วนบางชิ้นหักไป จึงได้เรียกช่างของเราให้นำอะไหล่ไปเปลี่ยนโดยเข้าใจว่าเป็นการบริการฟรีตามที่ระบุไว้ในสัญญาบริการ ซึ่งในตอนหลังทางบริษัทได้ส่งพนักงานเก็บเงิน นำบิล ฯ ไปเก็บเงิน ลูกค้าก็โวยลั่นไม่ยอมจ่ายเงินค่าอะไหล่ บอกว่าเซลส์แมนที่ขายเครื่องให้บอกไว้ว่าบริการฟรีทุกอย่าง
อย่างนี้ก็มีนะครับ ข้าพเจ้าจึงถือโอกาสนี้ ขอเรียนให้ท่านลูกค้าทราบไว้ด้วย การบริการฟรีหนึ่งนั้น เราไม่ได้หมายถึงการเปลี่ยนชิ้นส่วนอะไหล่ต่าง ๆ ด้วยนะครับ เราหมายเฉพาะเครื่องของท่านติดขัดหรือขัดข้อง โดยที่ท่านไม่ต้องเปลี่ยนอะไหล่ ช่างของเราก็จะมาซ่อมให้ท่านโดยไม่คิดค่าแรงหรือค่าเดินทางเลย นอกเหนือจากการที่บริษัทได้ส่งช่างมาเยี่ยมเครื่องของท่านทุกเดือนจนครบหนึ่งปี
ขอได้โปรดเข้าใจตามนี้ด้วยนะครับ เพื่อกันความเข้าใจผิด นโยบายของทุกบริษัทคล้ายๆกันทั้งนั้นการรับประกันเครื่องฟรีให้ท่านหนึ่งปี ไม่ได้รวมไปถึงเมื่อเครื่องของท่านประสบอุบัติเหตุ เป็นต้นว่าตกลงมาจากโต๊ะหรือขึ้น ส่วนอะไหล่หัก
เช้าวันนี้ข้าพเจ้ารับจ๊อบฯ จากคุณเยาวมาลย์ คนจ่ายงานบริการของบริษัทด้วยความกระปรี้กระเปร่า และพร้อมที่จะสู้กับงานเสมอ จะพูดไป อาชีพช่างซ่อมคอมฯนี่ก็เป็นอาชีพหนึ่งที่น่าภูมิใจและน่าสนุกสนานนะครับ ได้พบปะกับบุคคลเปลี่ยนหน้ากันอยู่ทุกวัน ได้เรียนรู้ได้ประสบการณ์แปลก ๆ และแตกต่างกันมากมาย ลูกค้าของเราแต่ละราย ไม่ค่อยจะเหมือนกันเท่าไรหรอกครับ
“งานผมไปทางไหนครับพี่, วันนี้” “แค่นี้เอง” “ที่ไหนครับ” “มหาวิทยาลัยเกษตร บางเขน”
“บางเขน โธ่, พี่ บางเขนนะหรือแค่นี้เอง แผนกอะไรครับ ถ้าตึกข้างในละก็ ผมเดินขาลากแน่ ๆ”
“ไม่ใช่ข้างในหรอก ตึกใหญ่หน้าสระน้ำ แผนกธุรการ”
“ถ้างั้นค่อยยังชั่วหน่อย นึกว่าข้างในจะได้ให้คนมีรถไป มหาวิทยาลัยเขาไม่ใช่แคบ ๆ นะพี่ วันนั้นผมไปแผนกชีว ฯ เดินเสียตั้งครึ่งวันกว่าจะถึง”
“โม้ไปหน่อยละเจ้าโขง มหาวิทยาลัยที่ไหนเดินทีตั้งครึ่งวัน”
“ก็ที่เกษตรนี่แหละพี่ บังเอิญวันนั้นผมพบเพื่อนมันเรียนอยู่ที่นั่น ก็เลยนั่งคุยกันเสียหลายชั่วโมงถึงได้เดินไป แผนกชีวฯ”
“อ้อ ! ยังงนี่เล่า ไปเถอะโข่ง รีบไปซะไป เอ้า อย่าอยู่นานนักเลย ฉันจะบ้าตาย พูดกับนายที่ไร ประสาทเสียทุกที”
คุณเยาวมาลย์กับโข่งนี่ไม่รู้เป็นไง ต้องมีเรื่องกวน ประสาทกันทุกวัน
ข้าพเจ้าคว้ากระเป๋าเครื่องมือได้ ก็เผ่นออกจากบริษัท ไปทันที ขึ้นรถเมล์จากหน้าบริษัท ไปลงที่อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ ลงไปยืนหัวกระเป๋าคอยรถเมล์สายดอนเมืองอยู่สักพักก็ได้ห้อยไปอย่างสมใจนึก
รถเมล์สายสนามหลวง-ดอนเมือง พาข้าพเจ้าควบปุเลง ๆ ไปอย่างน่าใจหายใจคว่ำ ผ่านสนามเป้า ผ่านสะพานควาย ย่านลาดพร้าว และข้าพเจ้าไปโดดลงจากรถ แถวหน้ามหาวิทยาลัยเกษตรพอดี ความจริงแถวหน้ามหาวิทยาลัยไม่มีป้ายจอดหรอกครับมีก็เลยไปอีก ไอ้ความที่ไม่อยากเดินย้อนกลับมา จึงได้โดดลงก่อนถึงบ้าย แบบนี้ใครอย่าจำไปเป็นเยี่ยงอย่างนะครับ ไม่ดีหรอก ยังไงๆ ก็ไปลง ที่บ้ายแล้วเดินกลับมาดีกว่าเป็นไหนๆมันอันตราย แต่สำหรับโข่งแล้ว เรื่องโดดลงจากรถก่อนถึงป้ายชำนาญเสียแล้ว เพราะได้โดดได้ซ้อมอยู่ทุกวัน
เดินหิ้วกระเป๋าเข้าประตูมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ อย่างทะมัดทะแมง พอโผล่พ้นประตูเข้าไปก็มองเห็นตึกที่ ตั้งตระหง่านอยู่ข้างหน้า ข้าพเจ้าค่อย ๆ เดินเลาะริมสระน้ำไปจนถึงตึกที่ทำการของมหาวิทยาลัย ถามหาแผนก ธุรการกับคนแรกที่ได้พบบนตึก เขาเข้าไปข้างในข้าพเจ้า ก็เดินหัวกระเป๋าเครื่องมือเข้าไปตามที่มือเขาจนมาถึงห้อง ซึ่งเขียนไว้ที่หน้าประตูห้องว่า แผนกธุรการ ข้าพเจ้าจึงยกมือ ขึ้นเคาะประตู มีคนเดินมาเปิดประตูให้ พอเขาเปิดมาเห็น ข้าพเจ้า เขาก็เปิดยิ้มออกมาอย่างกว้างขวางด้วยความดีใจ
“อ้าว! ช่างเหรอ เชิญเลยครับ กำลังบ่นถึงอยู่เชียว ตายยากจัง”
ข้าพเจ้าหัวเราะ พร้อมกับเดินตามเขาเข้าไปข้างใน เขาพาข้าพเจ้าเดินไปที่โต๊ะ ซึ่งมีคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะรุ่นดึกดำบรรพ์ตั้งอยู่
“เครื่องนี้แหละช่างที่เสีย” “อาการมันเป็นยังไงครับ”
ข้าพเจ้าถามเขาพร้อมกับเปิดกระเป๋าเครื่องมือ หยิบ กระดาษเปล่าแผ่นหนึ่งออกมาจากกระเป๋าใส่เข้าไปในเครื่อง และเปิดฝาครอบเครื่องออกมาวางไว้บนโต๊ะอีกตัวหนึ่ง
“มันกดแป้นถอยหลังไม่ได้ครับช่าง ลองกดดูซีแป้น มันเบา ๆ ยังไงชอบกล”
ข้าพเจ้าทดลองกดแป้นถอยหลังดู ปรากฏว่ามันกด ฟรีลงไปเบาหวิว และไม่ยอมทำงาน ข้าพเจ้าจึงปลดสลัก ยึดแคร่ออก ยกแคร่มาวางไว้บนโต๊ะตรวจหาสาเหตุที่ทำให้ แคร่ไม่ยอมถอยหลัง ในที่สุดข้าพเจ้าก็ได้พบว่า แกนเหล็ก ยาวที่ร้อยบังคับแบนถอยหลังให้ติดอยู่กับตัวเครื่อง เลื่อน ออกไปอีกด้านหนึ่งมากเกินไป ทำให้หลุดจากร่องแกนซึ่ง ติดกับแป้นสำหรับกดให้แคร่ถอยหลัง เมื่อมันเลื่อนไปก็ทำ ให้ก้านเหล็กที่ต่ออยู่กับแป้นสำหรับกดให้แคร่ถอยหลังตกลง มาและไม่ยอมทำงาน
ข้าพเจ้าใช้คีมปากแบนจับแกนเหล็กที่โผล่ออกไปอีก ด้านหนึ่งจนเกือบติดฝาโครงเครื่องด้วยมือซ้าย ส่วนมือขวา ยกแป้นสำหรับกดถอยหลังให้สูงขึ้นจนได้ระดับ แล้วตัน แกนเหล็กยาวเข้ามาด้วยคีมปากแบนซึ่งจับแน่นอยู่ด้วยมือ ซ้าย แกนเหล็กยาวทะลุร้อยเข้าไปในขาแป้นกดถอยหลัง ข้าพเจ้าก็ออกแรงดันให้มันเข้าที่ ก็เป็นอันว่าเสร็จเรียบร้อย ทุกประการ
ข้าพเจ้าจัดแจงยกแคร่ใส่เข้าไปอย่างเก่า ทดลองกด แบนถอยหลังดู มันทำงานได้ดีเหมือนเดิม ข้าพเจ้าจึง ทดลองดูมันอีกพัก เพื่อแน่ใจว่าเรียบร้อยดีแน่แล้ว จึงได้ เรียกคนที่ใช้เครื่องมาทดลองใช้เครื่องดู เขาทดลองพิมพ์ และทดลองกดแป้นถอยหลังดู จึงได้พยักหน้าด้วยความพอใจ
“อย่างอื่นมีอะไรอีกไหมครับ?”
“ไม่มีหรอกครับ เรียบร้อยทุกอย่าง ถอยหลังไม่ได้ อย่างเดียว
ข้าพเจ้าหยิบฝาครอบเครื่องใส่เข้าไปอย่างเดิม แล้ว ทดลองพิมพ์และกดแบนถอยหลังดูอีกพัก เมื่อเห็นว่าเรียบรอยดีแล้ว จึงให้เซ็นต์ใบงาน เป็นหลักฐานว่าข้าพเจ้าได้มาซ่อมเครื่องให้เรียบร้อยแล้ว
ลายเซ็นในจอบทิคเกทนี้ก็สำคัญไม่น้อยนะครับ มี เพื่อนช่างของข้าพเจ้าหลายคน โดนออกจากงานเพราะลาย เซ็นก็มี ก็ไม่ใช่อะไรหรอกครับ บางวันขี้เกียจไป ก็เลย โมเมเซ็นเสียเองให้มันหมดเรื่องหมดราว แต่ที่นี้ลูกค้าไม่ อย่างนั้นครับ พอเห็นช่างไม่ไปก็โทร ฯ มาเตือนอีก ที่นี้ แหละครับได้เรื่อง ต้องไปหาสนามบินใหม่ร่อนลงกันอย่าง อุตลุด